พิธีกรรมจัดขึ้นบนภูเขาโนะกะมิ ซึ่งอยู่ห่างจากสถานีฮิโนะของรถไฟโออุมิประมาณ 3 กิโลเมตรทางทิศตะวันตกในทุกวันอาทิตย์แรกของเดือนกันยายน แต่ละหมู่บ้านฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตกจะมาประชันความยาวเผือกหน้าศาลเจ้า ซึ่งไม่มีเทศกาลใดในประเทศเหมือน จึงได้รับการยกย่องว่าเป็นเทศกาลแปลกประหลาดระดับชาติ   มีประวัติสืบทอดเป็นพิธีส่งเสริมการเกษตรมาตั้งแต่ปลายสมัยเฮอัน เหตุผลที่ต้องชิงความยาวของเผือกยังไม่มีข้อสรุปที่ชัดเจน บ้างว่าเป็นร่องรอยอาหารหลักก่อนการปลูกข้าวของชาวญี่ปุ่น บ้างว่า "อิโมะ" (เผือก) คือสัญลักษณ์แทนเทพเจ้าแห่งเครื่องเหล็ก เป็นต้น   ในวันงาน จะคัดเลือกเผือกที่ปลูกในฝั่งตะวันออกและตะวันตกของนากายามะที่มีขนาดใหญ่ที่สุด มัดไว้กับไผ่เหล็กหมงโซ แล้วเข้าพิธีดื่มเหล้าสาเก ณ ศาลเจ้าคุมาโนะ หลังเสร็จพิธีจะแยกกันปีนภูเขาโนะกะมิ ถนนถูกเตรียมไว้ตั้งแต่วันก่อนโดยเด็กชายที่เรียกว่า "ยามาโกะ" วางหินล้อมด้วยไม้ไผ่ พอขึ้นไปบนยอดเขา กลุ่มเยาวชนฝ่ายละเจ็ดคนที่เรียกว่า "ยามะวะกะ" ก็จะเริ่มพิธี มีพิธีชนแก้วสามครั้งตามประเพณี (ซังซังคูโดะ) และการฟาดฟันซูโม่ จากนั้นใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงในการรับประทานและแลกของที่ระลึก สุดท้ายจึงตัดสินผลด้วยการชิงความยาวเผือก หากเผือกฝั่งนิชิดะนิยาวกว่า ถือว่าปีนั้นข้าวปลาอาหารอุดมสมบูรณ์ หากเผือกฝั่งฮิกาชิดะนียาวกว่า จะทำนายว่าปีนั้นขาดแคลน   ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกทางวัฒนธรรมชาวบ้านสำคัญของชาติ เมื่อวันที่ 21 กุมภาพันธ์ ปีเฮเซ3